وقتی که از خودت می‌سوزی

ای سرپرست من، من به سوی تو آمده ام.

هم برای دیدار و هم برای مهمانی و هم برای پناه.

پناه نه از دشمن و نه از بیگانه، پناه از جنایت خودم که بر خودم روا داشتم،

و پناه از این هیزم هایی که بر پشتم نگاه داشتم که من « حماله الحطب » خویشم،

و برای سوختن خودم اینها را به دوش کشیده ام.

این تحلیل از عذابی است که باید انسان از آن بترسد و این آتشی است که راستی می سوزاند.

تو نه از خدا و نه از بیگانه که از خودت می سوزی.

مجموعه تطهیر با جاری قرآن پیش از آنکه تفسیر باشد، جریان وجودی ماست؛
چراکه ما به هر اندازه جاری شویم و به طهارت برسیم، حقیقت سوره برایمان آشکارتر‌ می‌شود.
در این نوشته از تطهیر با جاری قرآن استاد علی صفایی حائری، ما را به محضر سوره‌ مسد می‌برد
تا پرده از چهره این لیف‌های خرمایی که به دست و پایمان پیچیده، برداشته شود
و آتشی را که خود برافروخته‌ایم، به‌عیان مشاهده کنیم و ببینیم
آیا با این خسارت‌‌های گسترده، به‌راستی ما از تبار ابولهبیم یا از دیار ابوتراب.
در این کتاب خواهیم دید ما که با این استعدادهای عظیم به دنیا آمده بودیم
تا این دنیا را در وجود خود جای دهیم و خود را به رشد و فلاح برسانیم،
چگونه خود را از این عظمت‌ها محروم کردیم و نه‌تنها خاک نشدیم تا هستی را بپرورانیم،
بلکه آتشی شدیم به جان تمام سرمایه‌هایمان و خود را آن‌چنان سوزاندیم!
چراکه دنیا را مقصود خود گرفتیم و غافل بودیم از اینکه هر آنچه مقصود خود قرار دهیم،
همان، شکل نهایی ماست.