ضرورت امامت
آن ضرورتى كه از طرح انسان در هستى برمىخاست، امامت را مطرح مىكند.
و همين ضرورت، عطش و نياز به امام را در تو شكل مىدهد؛ و اين عطشِ شكل گرفته و اين عشق مبدل، تو را به تهيه زمينههاى آن حكومت، در آن وسعت و با هدف بزرگِ بالاتر از آزادى و عدالت و رفاه و تكامل، وامىدارد.
اينجاست كه قلب مالك كه از عشق على سرشار شده، او را به جدايى از على كه از جانش بيشتر احساسش مىكند، دستور مىدهد.
مالك مىرود؛ ولى در اين جدايى با على جمع است و هماهنگ است.
خنك آنها كه در جدايىشان با هم بودند؛
بيچاره ما كه در جمعمان ناهماهنگيم.
استاد علی صفایی حائری
تو مى‌آيى، ص 90
