جمال و زیبایی…

درک جمال و زیبائی
آدمی به عادت و تلقین کار خود را خوش بودن، راحت بودن، خوردن و خوابیدن میشناسد و با این تلقی و آگاهی دنیا میشود، یعنی باید بشود؛ آخور و خوابگاه و عشرتکده و می بینی که نیست.
وارثان عاشورا – ص۱٧١
…و در دنیا هم از همین علامت میدانی که راه،که کلاس،که کوره است، که هیچ بتی را باقی نمی گذارد و هیچ دلارامی را نمی خواهد.
با رفعت ذکر از آدمی از خودش و از جهان بیرون و دنیای متحولش، آدمی می تواند برای رفتن ، برای حرکت با همین تحول ها و تازیانه ها هماهنگ بشود و این گونه به وسعت صدر می رسد و هم درک جدیدی از جمال و زیبایی ، یعنی هم با رنج ها راحت شود و هم در همین رنج ها و درد زشتی ها بتوانند زیبایی به معنای تطابق و هماهنگی را احساس کند و مست و سرشار شود.
ما از فهم این آیه که خداوند می فرماید؛ «الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ…»(سجده، ٧) او هر آنچه را که آفریده، زیبا آفریده است، عاجز هستیم. با خود می گوییم با این فقر و مرگ و جنگ و جدایی و آه و ناله و خون و دود، با این همه زشتی چه ادعای زیبایی و جمال؟…
وارثان عاشورا – ص ١٧٢
استاد علی صفایی حائری